پس از اینکه کمپوست به روش درازمدت یا کوتاه‌مدت آماده گردید، آماده بودن کمپوست را با توجه به موارد زیر تشخیص می‌دهیم:

1- بدبو نباشد و بوی آمونیاک از آن به مشام نرسد و بوی عطف تازه بدهد.

2- بافت کمپوست تهیه شده نرم و بدون چسبندگی باشد.

3- رنگ آن یکنواخت بوده و به رنگ قهوه‌ای دیده شود.

4- دارای رطوبت کافی باشد؛ به طوری که وقتی آن را در مشت گرفته و فشار دهیم یکی دو قطره آب از آن خارج شود. در صورتی که رطوبت کمپوست کم باشد می‌توان به آن آب اضافه کرد در صورتی که آب کمپوست زیاد باشد باید زمینه تبخیر آب اضافی را فراهم ساخت.

5- کاه داخل کمپوست باید نرم و قهوه‌ای بوده و به آسانی در اثر فشار دست بشکند.

6- PH کمپوست باید خنثی یا نزدیک به خنثی باشد؛ ولی نباید اسیدی باشد.

علائمی که کودهای بیش از حد تخمیر شده، از خود نشان می‌دهند عبارتند از:

1- کود، حرارت خود را از دست می‌دهد.

2- در اثر تخمیر زیاد کاه، بافت کود چسبنده می‌شود؛ به طوری که خیلی فشرده شده و هوا کاملاً از کمپوست خار ج می‌شود.

3- حجم کمپوست تقریباً به نصف اندازه قبلی خود رسیده و به علت از دست دادن مواد غذایی، محصول به دست آمده از آن ریز و غیرقابل برداشت می باشد.

بایستی توجه داشت که کمپوست آماده شده را بلافاصله مصرف کرد برای اینکه انباشتن کمپوست به مدت طولانی موجب فساد و خراب شدن آن می‌شود. مهم‌ترین روش‌هایی که برای آماده‌سازی بستر ارائه گردیده عبارتند از:

1) آماده‌سازی بستر به روش قفسه‌ای

2) آماده‌سازی بستر به روش جعبه‌ای

3) آماده‌سازی بستر به روش کیسه‌ای

هر کدام از روش‌های فوق را به طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌دهیم.